حمد و ستایش، خداى را بر نعمتهایى که ارزانى داشت و شکر و سپاس، او را بر اندیشه ى نیکویى که در دل نگاشت و ثنا و تحسین بر آنچه از پیش فرستاد؛ بر نعمتهاى فراگیر که (بدون خواست کسى) از چشمه ى لطفش جوشید، و دهش هاى انبوه و در خور، که بخشید، و بخشش هاى کامل و بى زوال که در پى مى رسد.

دهش هایش، بیرون از گنجایش شمارش کنندگان و پاداششان، فراتر از توان ستایشگران و شناخت ژرفا و جاودانگى شان، برتر از اندیشه ى خرد ورزان است. مردمان را براى تداوم و تسلسل نعمتها به سپاسگزارى فراخواند و به پاس فراوانى پاداش، در ستایش را به روى خلایق گشود و با این فراخوانى (به ستایش و سپاس) نعمتهاى خود را دو چندان کرد.